Günümün güneşi, gecemin ay ışığı...
Hayatımı aydınlatan, ey sevgili,

Seni tanımak var ya, yeniden doğmaktı; yeni doğan bir canın saflığıydı.
Seni yaşamak var ya, büyüyen bir çocuğun çocukluğunun saf mutluluğuna eş değerdi,
Kavgası, sevinci, hüznü, küslüğü, kırgınlığı, neşesi ve dahası, dahası da vardı...

Şimdi sen gittin ya,
Sensizlik, be sevgili!
Sensizlik, ayrılığın silahından bu kalbe sıkılmış bir kurşundu.

Şimdi sensiz!
İşte şimdi, sensiz yaşamak var ya, aslında yaşamamaktı bu hayatı.